Barev!! Update vanuit Armenië (Linde)

Barev!!!

Goedemorgen/middag/wanneer je dit ook leest!

Het is tijd voor de eerste update vanuit Armenië! Inmiddels zit ik alweer een weekje in de kou en de eerste sneeuw is gevallen! Het was wel even omschakelen zeg, maar we zijn intussen helemaal gewend. Behalve onze enige australische van ons team, die heeft nog steeds een beetje moeite met de kou aangezien zijn winter meestal minimaal 15 graden is. Ik zal eerst de reis omschrijven.

Zaterdagmiddag vertrokken we richting Poipet waar een andere YWAM base is, daar bleven we een nachtje slapen zodat de busreis niet zo lang en slopend zou zijn. We hebben daar een goede laatste cambodjaanse avond gehad met spelletjes en eten met de baseleider (die overigens echt een beroemdheid is in Cambodja!). De sfeer is eigenlijk overal op een YWAM base een beetje hetzelfde, dus het voelde weer een beetje als thuiskomen. De volgende dag vertrokken we richting Thailand, we moesten weer die bijzondere grens oversteken maar gelukkig verliep dat allemaal aardig soepel. We reden meteen door richting het vliegveld in Bangkok en zoals jullie allemaal vast gehoord hebben is het Corona virus zich aan het verspreiden in heel Azië en zelfs daarbuiten. Ik was best een beetje bang voor de reis en potentiële infecties (controlefreak?!?!) maar we zijn hier nu al een week en niemand heeft ergens last van dus goed nieuws :) Op het vliegveld droeg wel letterlijk iedereen maskers! Gek dat zoiets wat je normaal op het nieuws ziet ineens heel dichtbij komt. Via Bangkok hadden we een overstap op Dubai waarna we naar Yerevan vlogen. Eenmaal aangekomen in ons appartement werden we ontzettend warm verwelkomd door onze contacten door middel van een armeens ontbijt. Dat betekent: veel brood, kaas en eieren!!! Wat was dat genieten na een maand non-stop rijst ;) Voor de rest zitten we dus met z’n twaalven (de 12 discipelen) in een appartementje wat echt heel gezellig is maar soms ook wel voor frustaties kan zorgen, vooral om het feit dat we met z’n allen één badkamer delen haha. Ik probeer mijn teamleden ook het woord ‘gezellig’ aan te leren maar ze hebben nog wel een beetje moeite met die uitspraak.

De eerste dag gingen we erop uit om de stad Yerevan te ontdekken, we zitten op loopafstand naar het centrum dus dat is super handig voor als we gaan evangeliseren etc. Evangelisatie is overigens heel anders dan in Cambodja! In Cambodja gingen we altijd naar een park waar veel mensen chillen, maar hier is het natuurlijk niet het weer ervoor om buiten te zitten. Daarnaast lijken de Armenen best ‘koud’ op het eerste gezicht wat totaal niet overeenkomt met hun gedrag als je ze leert kennen! De mensen waar ik tot nu toe mee gepraat heb zijn ontzettend aardig en warme mensen, in tegenstelling tot de uitdrukking op het eerste gezicht. Nou moet je natuurlijk ook niet oordelen op het uiterlijk, maar dat gebeurt soms toch ondanks dat je dat niet wil. We zijn trouwens echt de enige ‘westerse’ toeristen hier en dat zorgt voor heeeeeel erg veel gestaar. Wat wel grappig is want qua uiterlijk vallen we hier minder op dan in Cambodja, maar op de een of andere manier zijn hier veel minder westerse toeristen. Er zijn hier wel veel mensen uit Iran op vakantie, wat ontzettend interessant is zeker op dit moment met de spanningen tussen de VS en Iran. Een leuk voorbeeld van de Armeense gastvrijheid is dat Ingrid en ik gewoon op de straat aan het lopen waren toen mensen in een cafeetje heel erg naar ons aan het zwaaien waren en ons binnen verwelkomden. De drie mensen spraken amper engels en wij maar een paar woordjes armeens maar toch hebben we echt een hele goede tijd gehad! Ingrid en ik waren best ontmoedigd aan het begin omdat het zo anders is dan Cambodja, maar door dit gesprek gingen we vol goede moed en een gratis bakkie koffie weer verder.

Nog een beetje achtergrondinformatie, Armenië is een land dat tot 1991 onder Sovjet invloed viel. Je ziet dit terug in het feit dat de meeste mensen ook goed russisch kunnen! Gisteren praatte ik nog met twee oudere mannen die vertelden over de Sovjet tijd, ontzettend interessant. Daarnaast zijn er op dit moment bitterheid tussen Turkije en Armenië omdat de meerderheid van de turken (destijds de Ottomanen) de genocide van 1915-16nog niet erkent. Daarbij helpt het ook niet dat de berg Ararat, de trots van Yerevan op het moment officieel in Turkije ligt. Het is dus een land met veel historie maar ook ontzettend veel cultuur en verrassingen! Ik moedig je aan om de geschiedenis van dit land te onderzoeken, ben je wel even mee bezig ;) De berg Ararat, die echt prachtig is, is volgens Genesis de plaats waar de ark op bleef steken na de zondvloed. Of dat nou wel of niet precies deze berg is, het is wel heel vet om te bedenken dat Noach hier rond heeft kunnen lopen. Wat ook niet onbelangrijk is is het feit dat Armenië het eerste land is dat het christendom als staatsreligie instelde in de wereld! Dit was in 301. Er wordt geloofd dat Bartholomeus de eerste missionaris was die Armenië betrad. Door de geschiedenis heen zijn de armeniërs christelijk geweest en ook vandaag de dag identificeerd meer dan 90% zich met het christendom. Toch is dat vaak christen zijn in naam, maar niet Jezus volgen als je begrijpt wat ik bedoel. Dat merk je vaak in gesprekken, de meeste mensen gaan naar de kerk maar dat is het dan ook wel. De komende weken hopen we dus mensen meer bij te leren over Jezus en de Bijbel, ook al weet ik ook maar een onzettend klein percentage ervan.

Naast evangelisatie focussen wij ons op weeshuizen, jeugdgroepen en praktisch helpen in sloppenwijken en aangrenzende dorpjes. Je merkt het niet heel erg in de stad, maar armoede is een groot probleem in Armenië. Zo gaan we morgen naar een dorpje waar 31 jaar geleden een aardbeving is geweest en sindsdien, door gebrek aan geld, mensen nog steeds in de gevolgen van die aardbeving leven. Gisteren en vorige week zijn we ook naar weeshuizen geweest. Wat ontzettend triest is is dat de mensen hier kinderen achterlaten wanneer ze er niet voor kunnen zorgen. Dat is natuurlijk niet alleen hier een probleem, maar op veel plekken in de wereld. Ik en een van mijn leiders hebben al twee keer een weeshuis bezocht waar allemaal gehandicapte kinderen worden gebracht. Best wel heftig om te zien hoe ze worden achtergelaten terwijl het zulke prachtige kinderen zijn. We helpen op verschillende manieren: schoonmaken, kleding wassen en eten klaarmaken maar ook met de kinderen spelen en helpen eten geven. Het weeshuis word gerund door nonnen dus het is ook heel cool om met hen samen te werken. Zondag ontmoetten we, en aten we samen met een brits gezin wat hier pastoraal werk doet in de internationale kerk. Na de brunch gingen we naar de kerk waar we eerst een seminar volgden over Gods stem verstaan en daarna hielpen we in de dienst door te helpen bij de zondagschool voor oudere en jongere kinderen. We speelden het verhaal van de barmhartige samaritaan uit, wat de kinderen wel heel amuserend vonden. Voor de rest lijkt het best op de kinderoppas in mijn eigen en waarschijnlijk elke andere kerk: een knutselwerkje maken over het bijbelverhaal en spelletjes doen. Met de oudere kinderen deden we een soort bijbelstudie en een van mijn teamleden deelde een getuigenis over wat God gedaan heeft in hun leven tot nu toe. We zullen elke week in deze kerk helpen wat ik heel erg leuk vind! De mensen uit de kerk komen uit de hele wereld: India, Jordanië, Iran, de VS, Afrika en noem maar op. Dit was een samenvatting van de afgelopen week, ik ben heel benieuwd hoe en wat er de komende weken hier allemaal gaat gebeuren!

Shnolhakalutsun voor het lezen! Jep, dat woord betekent dankjewel. We struggelen een beetje met deze nieuwe taal maar het zorgt altijd wel een lach op de gezichten van de armeniërs als je het in ieder geval probeert ;)

Groetjes vanuit een sneeuwend Armenië, Linde