Het einde van de DTS, nog niet het einde van avonturen met God!

8 april 2020 - Zwolle, Nederland

Zoooo... Dat heeft even geduurd voordat wij onze vingers weer aan konden zetten tot typen. Deze chaotische tijd heeft het einde van onze DTS zeker bepaald, wij zitten nu sinds 24 maart thuis, een maandje eerder dan gepland, maar wij zijn gezegend met het feit dat we onze DTS hebben kunnen afmaken! Aangezien we echt heel veel te vertellen hebben heb ik deze blogpost maar opgedeeld in verschillende kopjes, die je boven aan de alinea('s) kunt lezen! Maar laten we nog even beginnen met terugblikken op onze laatste weken van outreach!

ARMENIË (Linde)

De laatste keer dat jullie iets van mij (Linde) hoorden zat ik in Armenië. Daar hebben we drie ontzettend vette weken gehad! De dagen zaten bomvol met ministry. Wat een grote indruk op mij maakte was het werk dat we in de weeshuizen mochten doen. Ik en mijn teamleider gingen drie ochtenden in de week naar een Moeder Theresa weeshuis waar een stuk of 20 kinderen zaten, waarvan de meeste van hen (zwaar) gehandicapt waren. Eerst vond ik het wel lastig om te zien hoe deze kinderen (om verschillende redenen) achtergelaten werden. Gelukkig wordt er ontzettend goed voor de kinderen gezorgd door nonnen die hun leven aan anderen helpen gewijd hebben. De taken verschilden elke keer, soms hielpen we met het verschonen van de bedjes, een andere keer deden we de was (met de hand) maar af en toe mochten we ook met de muziekles meedoen, met de kinderen spelen en eten geven. Na een paar keer herkenden ze ons als we weer binnen kwamen en kermden ze van plezier! Je snapt wel dat zoiets wat met je doet :).

Daarnaast hebben we ook twee keer een middelbare school bezocht. Het was de eerste keer dat een religieuze organisatie als YWAM naar deze school mocht dus het was best een 'big deal'. We gingen naar de school met als doel een 'cultural exchange' te doen waarbij we allemaal iets voorbereid hadden over onze landen. Uiteindelijk was het zo ontzettend gezellig dat we daar niet eens aan toe gekomen waren! We vroegen de scholieren ook naar hun relatie met God, maar uit hun antwoorden konden we halen dat geloof meer een traditie is dan een actieve relatie met Jezus. Dit geldt eigenlijk voor bijna iedereen die we in Armenië ontmoetten, iedereen weet wie Jezus is en ze zijn trots op het feit dat Armenië het eerste land is dat het christendom aannam als staatsgodsdienst maar dat is het dan ook wel! We gingen nog een tweede keer naar de school en toen was het onze beurt om ondergedompeld te worden in de Armeense cultuur. Er werd een feestmaal bereid met allemaal bijzondere lekkernijen, waaronder ook wijn die we helaas niet konden aannemen (regel nummer 3 in YWAM; tijdens je dts GEEN alcohol). De scholieren hadden allemaal liedjes voorbereid en uiteindelijk waren we met z'n allen aan het dansen, superleuk! Met een paar van deze scholieren gingen we later weer afspreken en daar hebben we goede gesprekken mee gehad en we hebben ook voor ze kunnen bidden.

We hebben ook veel met de internationale kerk in Yerevan gedaan. Elke zondag hielpen we na de gezamenlijke worship bij de kleine of grote kinderen door spelletjes en knutselwerkjes te doen, Bijbelverhalen uit te beelden en ook getuigenissen of een meditatie geven. Ook gingen we met een vrouw uit de kerk elke woensdag naar Spitak, een dorp wat 30 jaar geleden bijna compleet is verwoest door een aardbeving waardoor de huidige bewoners in erge armoede leven. Daarbij wordt het 's winters ook nog eens ontzettend koud, toen wij er waren was het -19! We konden niet eens het toilet meer doorspoelen. Hier leidden we de kerkdienst, iemand preekte en iemand anders gaf een getuigenis. Ook hebben we gevoetbald met wat kinderen en mensen thuis geholpen! Vanuit de kerk hebben we ook Bijbelstudies gehouden met Iraanse vluchtelingen van onze leeftijd. Vaak hebben zij intense verledens en zijn ze heel erg gemotiveerd om Jezus beter te leren kennen! Heel erg gaaf om daarbij te kunnen helpen.

De laatste vier weken van onze outreach waren we in Georgië. Na een lange busreis van 12 uur en wat obstakels onderweg (God heeft hierin ons echt geleid) kwamen we aan in de kustplaats Batumi. Hier hebben we vooral veel evangelisatie op straat gedaan. Ook gingen we bijna elke avond erop uit om voetbal, volleybal of basketbal op straat te spelen! Zo probeerden we relatie op te bouwen met de kinderen. Ook hier deden we veel met de internationale kerk, bijvoorbeeld door de preek te doen en de kidsclub te verzorgen. Een groot probleem in Batumi is de vele 'thai massage' plekken, die eigenlijk gewoon een schuilnaam zijn voor boordelen. De regering weet er ook van, maar zeggen er niets tegen te kunnen doen. De meiden van ons team gingen samen met een vrouw uit de kerk naar deze massage plekken om zo vriendschappen te bouwen met de vrouwen die er werken. Dit doet zij een paar keer per week en zij kende ook veel van deze vrouwen. We hebben voor de vrouwen kunnen bidden en hoop in kunnen praten. Het is wel bizar, want je krijgt de indruk dat de vrouwen hun werk als de normaalste zaak beschouwen. Ik denk dat zeker in dit soort ministry veel geduld nodig is en goede vriendschappen.

De laatste week gingen we van Batumi richting Svaneti, een regio midden in de Kaukasus. Het uitzicht vanuit ons huis was dan ook adembenemend! We zaten in een ontzettend klein dorpje waar, los van één kleine winkel, een school en een voetbalveld geen voorzieningen waren. Er liepen overal koeien en we moesten altijd een stok bij ons hebben voor het geval een agressieve hond ons niet zo aardig vond. Ik vond het wel een verademing om eindelijk weer in een dorp te zijn (echte wapenvelder, oeps) na de hele tijd in grote steden te hebben gezeten. De Svan's, de inwoners van deze regio, zijn echt hun eigen volkje en hebben een ontzettend rijke geschiedenis (als je geïnteresseerd bent, zeker even googelen). We waren hier maar een week maar dat was precies genoeg om onze taak te vervullen! In onze tijd hier hebben we namelijk niet zoveel 'spiritueel werk' verricht maar vooral fysiek werk. Het voetbalveld ligt van oktober tot mei onder een dik pak sneeuw. Je kunt wel raden dat wij degenen waren die daar verandering in mochten brengen. Het kostte ons wat bloed, zweet en blaren maar uiteindelijk was het voetbalveld sneeuwvrij! De inwoners waren ontzettend dankbaar en we hebben nog wat leuke wedstrijdjes kunnen spelen. Svan's zijn wel ontzettend temperamentvol, dat hebben we wel gemerkt. Met volleybal werd er om elke wedstrijd gewed (bijvoorbeeld om sigaretten, bier en zelfs een keer een varken), en ze namen het spelletje dan ook bloedserieus. Na elke punt kon je rustig bijkomen want de mannen stonden dan wel een minuut te discussiëren, oftewel schreeuwen, over hoe oneerlijk dat nou eigenlijk ging. Eerst was dat best intimiderend maar uiteindelijk hebben we zo hard gelachen en een goede tijd gehad.

Toen hadden we een week de tijd voor onze terugreis, via de hoofdstad Tblisi, vervolgens naar Dubai, twee nachten in Bangkok en vervolgens Singapore en Perth. Ik ben heel blij dat de terugreis soepel verliep want het was af en toe best chaotisch en stressvol in het midden van de Corona-crisis. 

AUSTRALIË (Sifra)

Sifra was de laatste drie weken in Australië. Zoals ik in een eerder bericht schreef kwamen we hier samen met nog een ander outreach team. Dit zorgde voor één groot team, we sliepen met z'n allen in een hostel, het was super tof om zo de laatste maand van outreach weer met ze samen te komen. We hadden vele verhalen te delen, wat God allemaal heeft gedaan in de landen waar we waren en in ons leven. Dit was zo bemoedigend, om hun verhalen te horen en zelf te beseffen hoeveel verhalen wij hadden om te delen. Naast dat we veel tijd met z'n allen doorbrachten tijdens ontbijt en dinner en vrije tijd in het hostel waren we voor ministry opgedeeld in twee groepen. Dit waren andere groepen dan waar we mee naar de andere landen waren geweest. Aan de ene kant was dit natuurlijk wel een beetje jammer, omdat je opeens mensen waarmee je eerst 24 uur per dag, 7 dagen per week samen was veel minder ziet. Aan de andere kant was dit super tof, omdat je ook andere mensen super goed leert kennen en er een nieuwe dynamiek in de groep is! De andere groep zou de eerste twee weken samenwerken met een christelijke middelbare school, waar ze gymlessen konden geven. De eerste week ging mijn groep helpen om een zomerkamp te leiden. Wij waren hier als vrijwilligers. We leidden een kamp met 55 11-/12-jarigen. We hadden hierbij echt een hele leuke en energieke groep leiders en ook de kinderen genoten volop. In deze week hebben we veel toffe spellen kunnen doen, op het strand, in de zee, in grotten en gewoon op het kampterrein. Daarnaast leidden we elke dag een uur een smallgroup. Hierin gingen we met ons groepje in op verschillende aspecten van God en deden we een bijbelstudie met ze. Dit was echt heel erg tof, omdat de meerderheid van de kinderen niet christelijk is. Aan het eind van de week gaf het overgrote deel van mijn smallgroup aan dat ze echt nieuwe dingen hadden geleerd en ze graag een Bijbel willen en meer over God wilden leren!! Dit was echt heel bemoedigend om te horen, want door de week heen leken ze vaak niet eens per sé op te letten. Maar ik kon ze gelukkig doorverwijzen naar hun leraren, die zelf allemaal actieve christenen zijn en niks liever willen dan hun leerlingen Bijbels geven en meer vertellen over God. Na deze week waren we uiteraard wel helemaal afgepeigerd, door de vele activiteiten en weinig slaap. De volgende dag hadden we een vrije dag. Daarin kozen Lena en ik om het rustig aan te doen, we hebben onze was gedaan en genoten van een schrikkeldag op het strand. Hier vielen we allebei in slaap, om vervolgens na het middagdutje weer heerlijk de oceaan in te duiken. Zondag werd het (grote) team opgedeeld in vier groepjes en hebben we verschillende kerken bezocht. Het doel hiervan was om relaties te starten tussen YWAM Perth en de kerken in Busselton en om de kerk te bemoedigen door getuigenissen te delen. Ook dit was erg goed, ik was in een wat kleinere kerk, met vooral wat oudere mensen. Deze kerk luistert veel naar de Heilige Geest in alles wat ze doen en ze staan echt allemaal in vuur en vlam voor de Heer. Zij waren heel erg bemoedigd om ook jongeren te ontmoeten die volledig voor God gaan.

In de tweede week begon de week wat langzaam. Maandag werden we opgedeeld in verschillende groepen om de kinderprogramma's voor het staff retreat voor te bereiden. Mijn groepje zou de kinderen van 7-9 jaar vermaken. Deze voorbereidingsdag hebben wij spellen en bijbelstukjes bedacht die we met ze konden doen. Dinsdag hebben wij veel worship en intercession gedaan. Wij gingen in tweetallen door het stadje lopen, we deden zogenaamde "prayerwalks". Hierbij bidt je voor locaties terwijl je er bent. Ook luister je hierbij naar God voor wat Hij ingeeft om voor te bidden. Toen Lena en ik dit deden kregen we heel sterk het gevoel om een gesprek te beginnen met een vrouw die ergens zat. Dit werd uiteindelijk een heel tof gesprek. Zij geloofde dat er meer moest zijn in de spirituele zin, want ze had een dodelijk ongeluk overleefd. Wij konden met haar delen dat wij geloofden dat ze het had overleefd omdat God wil dat ze Hem kent. Ook konden wij onze ervaringen van de afgelopen zes maanden, maar ook van de jaren daarvoor delen. Hierdoor voelde zij zich echt bemoedigd. De rest van de week ging ook mijn groep naar een school. Dit was een basis- en middelbare school. Het ging dus van 5-jarigen tot 16-jarigen. Hier hielpen wij in lessen, met name godsdienst, en gaven wij gymlessen. Het was echt super tof om relaties op te kunnen bouwen met leraren maar ook met de leerlingen. Vanaf het moment dat wij de school binnen stapten voelden we ons echt ontzettend geliefd en werden we gezegend met mogelijkheden om de leerlingen te vertellen over hoe een persoonlijke relatie met God eruit kan zien. Als de school uit was gingen we vaak naar het strand. We hadden één avond nog een gebedsavond met de kerk waar ik al eerder was geweest. Een andere avond organiseerden wij een jeugdavond voor een andere kerk. Hierbij hebben we gezwommen, pizza gegeten en kregen de jongeren de kans om al hun vragen over het geloof (anoniem) in een vragenpot te stoppen. Dit zorgde voor goede gesprekken! Onze vrije dag zijn we met een vriend van daar op een jeep avontuur geweest. Door de bossen gereden, gewandeld en bij een super mooi strand uitgekomen! 's Avonds nog even een haai (!!!!) gespot en daarna lekker gebarbecued. Zondag weer naar de kerk geweest en hebben we inkopen gedaan voor het staff retreat.

Het staff retreat was echt heel leuk! We hadden echt een super mooie locatie, naast de zee. Wij hielpen door het ontbijt klaar te zetten op de verschillende campings, door kinderprogramma's te runnen als de ouders in de diensten zaten, door het avondeten soms op te ruimen en door simpelweg aanwezig te zijn en klaar om te helpen wanneer ze ons maar nodig hadden. Hiernaast hadden we ook veel tijd voor leuke dingen, volleybalwedstrijdjes, zwemmen en konden we ook bij de aanbiddingsdiensten erbij zijn. Deze week was echt gezellig om als groep te kamperen en om met staff, die we al drie maanden niet hadden gezien, bij te kunnen praten. De kinderprogramma's gingen erg goed. Als feedback van de kinderen kregen we dat ze de bijbelstukjes en het watergevecht het leukste vonden. Dan hebben we toch iets goeds gedaan ;). 

Deze laatste drie weken waren echt heel tof. Doordat we in een Westerse cultuur waren konden we alvast een voorproefje krijgen in hoe het leven met God zou zijn als we weer thuis zouden zijn. We hebben evangelisatie gedaan, zoals we dat hier ook zouden moeten doen. We hebben kansen gekregen om taken als leider op te pakken en Gods liefde aan kinderen te laten zien. En één van de grootste zegeningen was misschien wel dat Australië toen nog heel erg corona-vrij was. Rond die tijd waren in het hele land Australië (wat heeeel groot is) zes keer minder corona gevallen dan in Nederland (want wat minder groot is). Wij konden dus volledig veilig nog ministry doen en God dienen, we hoefden niet te reizen met de corona gekte. Het enige nadeel is dat het wc-papier in elke winkel op was, maarja, dat was nog te overzien ;).

REPORTBACK WEEK

Hierna kwamen we dus weer samen. We zouden nog één week lessen hebben, om weer samen te zijn, terug te kijken op de afgelopen zes maanden, getuigenissen te delen, maar ook om vooruit te blikken op de toekomst. Hoe kunnen we wat we hier hebben geleerd nou toepassen in het dagelijks leven? Hoe blijven we dicht bij God, in een omgeving die misschien wel niet heel dicht bij God leeft? Het bijbelvers van onze DTS vanaf het begin was Genesis 6:9: "Noah was a righteous man, blameless in his generation.", of in het Nederlands: "Noach was een rechtvaardig, oprecht man in zijn geslachten.". Hierbij heeft onze schoolleider uitgelegd dat hij het gevoel had dat elk van ons geroepen is voor een rechtvaardig en schuldloos leven, in een generatie die misschien overal geleidt en gelokt wordt door zonden. Deze week hebben we gekeken hoe we hiermee om kunnen gaan. Deze week was wel wat anders dan gepland in verband met verschillende corona maatregelen. Zo konden wij niet op de base komen, omdat ze niet wilden dat de outreach teams zouden mengen met de teams die op de base waren, omdat de outreachteams misschien corona hadden opgelopen tijdens het reizen. Ook mochten wij dus de staff mensen, die niet op outreach waren geweest, zien. We konden dus van sommige vrienden helaas geen afscheid nemen. Dit betekende dus ook dat wij geen laatste Monday morning worship hadden met de base, dat wij onze getuigenissen alleen voor onze eigen klas konden delen wat normaal voor de hele base zou zijn en dat we les kregen in een parkje in plaats van in een lokaal. Ook vloog vrijwel iedereen eerder naar huis dan gepland. Elke dag stonden we dus wel weer minimaal drie vrienden met tranen in onze ogen uit te zwaaien, omdat het voor hun veiligheid en de maatregelen in hun land toch beter was om eerder naar huis te gaan. Vrijdag zou normaal de dag zijn van de diploma-uitreiking, waarbij alle DTS'en zich weer opdoffen en iedereen zijn/haar diploma in ontvangst neemt. Ook dit kon niet doorgaan omdat er niet veel mensen op een plek mochten samenkomen. Ons diploma wordt zo snel mogelijk opgestuurd, in plaats van dat we hem uitgereikt hebben gekregen. 

Naast de lessen en het afscheid nemen pakten we alle mogelijkheden om te genieten van Australië en onze vrienden daar aan! Zoals sommigen van jullie waarschijnlijk weten zouden we nog een kleine maand gaan reizen in Australië. Aan het begin van report back week hoorden we dat Rutte ons toch vriendelijk verzocht om zo snel mogelijk terug te komen als het niet nodig was om te blijven. Aangezien een vakantie niet noodzakelijk is moesten wij toch de keuze maken om ook de maandag (nadat de school afgelopen zou zijn) terug te vliegen. We besloten dus extra hard te genieten van de tijd die we nog hadden! Wij hebben gevolleybald, zonsondergangen bekeken, beach trips gedaan, de vrienden die we daar hebben zoveel mogelijk nog ontmoet, veel koffie gedronken met leuke mensen, lekker gegeten en onze tijd daar goed afgesloten! En nu hebben we een goed excuus om nog een keer terug te komen en die reis die we wilden doen toch nog te maken ;). Het toffe aan onze vervroegde terugkomst is dat we samen konden vliegen met vijf andere Nederlandse DTS studenten, van verschillende DTS'en. Dit was erg gezellig.

WHAT'S NEXT?

En nu is de grote vraag natuurlijk: Wat gaan jullie volgend jaar studeren. Nou dat is toevallig een heeele goede vraag. Wij hebben ons allebei ingeschreven voor een numerus fixus studie (Linde international relation & organization in Groningen, Sifra psychologie in Utrecht), waarvan we nog niet weten of we zijn toegelaten. En afgezien van of we zijn toegelaten of niet zijn we allebei nog erg op zoek naar Gods plan en visie voor ons leven. Om jullie alvast voor te bereiden; Wij zouden niet verbaasd zijn als we het studeren nog even uitstellen en een ander avontuur in YWAM aangaan. Deze keuze zullen wij afzonderlijk van elkaar, maar met God maken. Jullie horen nog van ons over onze toekomstplannen!

We willen jullie echt super erg bedanken! Gebeden, kort of lang, zijn verhoord. Kleine beetjes geld, euro bij euro, werden grote bedragen. Berichtjes, alinea’s lang of een simpele “ik denk aan je”, gaven nieuwe energie. Het is cliché maar waar; zonder jullie was dit allemaal niet gebeurd! Bedankt !!!

Bidpunten:

- Dat wij alles wat we hebben geleerd hier echt kunnen delen met de mensen om ons heen.

- Duidelijkheid in onze toekomstplannen

Dankpunten:

- Dat wij onze DTS hebben kunnen afronden!!! (Elk kwartaal beginnen nieuwe scholen, de januari scholen werden halverwege allemaal naar huis gestuurd en de april en juli scholen zijn afgelast, wij zijn echt gezegend met het feit dat wij het hebben kunnen afmaken!)

- Alle openbaringen die wij van God hebben gezien in de afgelopen maanden en de vele levens die wij positief hebben kunnen beïnvloeden in de tijd van outreach.

- Dat we veilig thuis zijn. Wij konden met heel veel geluk vliegtickets boeken van €600, wat heel goedkoop is. Een paar dagen nadat wij onze vluchten hadden geboekt waren precies de zelfde tickets in de €6000. Ook waren wij gezegend met dat onze vluchten doorgingen. Toen wij op het vliegveld in Perth aankwamen waren van de ongeveer 25 vluchten op de borden 22 geannuleerd!

Groetjeeees & afstandelijke knuffels,

Lin & Sief

Foto’s

1 Reactie

  1. Trieneke:
    9 april 2020
    Bedankt Linde en Sifra voor een mooi afsluitend verhaal!
    Eigenlijk verwachten we al een vervolg studie bij dts
    Gods zegen voor jullie beslissing!